Toksyczna Dziewczyna – 3 Objawy i Cechy Atencjuszki, Której Chodzi Tylko O Jedno: Jak Ją Szybko Rozpoznać i Nie Marnować Czasu?

Jakbym słyszał moją historię.

Laska z deprechą i jeszcze DDA. Szybka seksualizacja na początku, dużo pocałunków, przytulania, seks a jak nie dałem sobie wejść na głowę to mi zrobiła ciche dni i odwołanie spotkania. Przy rozstaniu, które sam zainicjowałem po ok. 3 miesiącach związku mi powiedziała, że byłem dla niej “nieczytelny”. Z kobiecego na polskie “nie dałeś się kontrolować” i też, że nie było z jej strony uczuć, że mnie lubi i czuje sympatie i takie tam bzdety, a doskonale wiem, że laska się poraniła i mnie nie chce znać, bo jak takim wampirkom uwagi i niedowartościowanym dzieciom w skórze kobiety nie dajesz swojej uwagi i je rzucasz to im się świat pod nogami wali a tylko udają twarde, bo ich ego nie jest w stanie przyjąć odrzucenia. Dodatkowo dowiedziałem się, że bierze za niedługo ślub prawdopodobnie z byłym facetem z którym była przede mną, a od naszego ostatniego spotkania minęło jakieś 4 miesiące. Totalna wariatka i toksyczna osoba. Niech sobie bierze ten ślub i innemu facetowi zatruwa życie.

Panowie nie dajcie się tak ranić serio wasze uczucia to zbyt duży dar, żeby je rozdawać tak na lewo i prawo. Trzymajcie się porad

Słuchajcie się Pawła i jego porad to będziecie unikać takich wariatek i przyciągniecie dobre, sympatyczne kobiety z wartościami, klasą, dobrym sercem. Taką, która pokaże przykład waszej córce i synowi, jaką kobietę ma szukać.

Reply

Cześć Paweł,
Jestem stałym czytelnikiem Twojego bloga, materiały darmowe oraz płatne. Przestudiowałem je z uwagą i to niejednokrotnie. Przez ostatnie 14 miesięcy na bazie Twoich materiałów nawiązałem dwie konkretne relacje, chciałbym podzielić się kilkoma spostrzeżeniami. Najważniejszy wniosek jest taki, że Twoje materiały są pełne i kompletne, że na ich podstawie można poprowadzić znajomość. W razie wątpliwości szukałem artykułów lub rozdziałów e-booków i zawsze kryła się tam odpowiedź lub wskazówka. Oczywiście, że w emocjach kiedy coś się dzieje, jesteśmy podekscytowani, ludzie piszą komentarze u Ciebie na stronie i jest to zrozumiałe, ale Ty powtarzasz to co już napisałeś wcześniej Na każdym etapie relacji wiedziałem w jakim znajduje się punkcie i do czego to zmierza, praktycznie cały czas zachowanie dziewczyn było przewidywalne (w zależności od wzrostu lub spadku jej/mojego zainteresowania), wiedziałem na czym stoję i co może się wydarzyć, czułem się pewnie i to jest niewątpliwie największą wartością. Świetne było jak dziewczyny kropka w kropkę robią to o czym piszesz w swoich artykułach (np. inicjują kolejne spotkanie, zapraszają itp.) Nigdy nie wydarzyło się coś takiego, żebym dostał – jak to się mówi – obuchem w łeb. Pierwsze 10 spotkań świetnie weryfikuje nie tylko zainteresowanie dziewczyny, ale także jej wartości, priorytety, to co lubi, kim jest, nie da rady, żeby przez taki czas udawać czy oszukiwać, jest to świetny sposób na rozpoznanie intencji drugiej osoby.

Oznaki zainteresowania
Świetnie opisałeś w swoich artykułach oznaki zainteresowania, jednak po swoich doświadczeniach (może inni mają inaczej, nie wiem?), wydaje mi się że nie ma co podchodzić do nich bardzo restrykcyjnie. Otóż dziewczyna może być zainteresowana, ale jest na tyle nieśmiała, że nigdy nas nie dotknie, nie pacnie w ramię. Jednak jej zachowanie, mowa ciała, przychodzenie na spotkania lub też samodzielne inicjowanie kolejnych spotkań pokazuje, że jest zainteresowana i ostatecznie pocałunek to naturalna kolej rzeczy.

Poznanie dziewczyny
Kursy tańca – mimo wszystko jakoś nie mam przekonania do tego kontekstu. O ile naprawdę można świetnie spędzić czas, nauczyć się tańczyć, wyluzować, mieć dostęp do wielu dziewczyn, kursy, imprezy, wydarzenia towarzyszące, to u mnie nie przełożyło się na to randki. Często dziewczyny z kursu tańca nie umiały odpowiedzieć na pytanie czym się pasjonujesz oprócz tańca, albo wogóle porozmawiać o czymś innym niż taniec. Normą było bardzo ubieranie się w bardzo skąpe i obcisłe stroje, kuszenie, szukanie uwagi (??). Okazuje się, że finalnie nonstop spotyka się tych samych ludzi, a tym początkującym (nowym) dziewczynom to bardziej zależy, żebyś je nauczył tańczyć, niż na rozmowie. Na pewno można poznać grupę znajomych, z którymi można tańczyć, jeździć na warsztaty, ale właściwie to wszystko. Jednak mnie nie interesuje poznanie grupy znajomych Jeśli miałbym polecać to umiejętność napewno godna polecenia, ale bez żadnych oczekiwań typowo randkowych.

Toastmasters. Sądzę, że kluczowa wartość, z tych spotkań to umiejętność odpuszczania presji na wyniki. Toastmasters to organizacja przyjazna, gdzie wartością jest informacja zwrotna i gdzie chodzi o to, żeby próbować i się mylić, ale najważniejsze, żeby działać i wyjść na scenę. W dodatku, żeby na tej scenie okazać swoje emocje, trzeba być autentycznym, każdy fałsz czy udawanie publika odrazu wyłapie. Jeśli odnajdziemy ten stan emocjonalny w tym sposobie, że trochę jest stres, trema, niewiadoma, ale wychodzę na scenę i mówię, prezentuje się to przy ładnych dziewczynach odczucie jest identyczne. Identycznie można nad nim zapanować, okazuje się, że zagadanie bez kontekstu jest trochę trudne, ale możliwe, zagadanie w kontekście proste, a kiedy przedstawia Cię koleżanka, jest to banalnie proste. Bez wątpienia bardzo dużo się zmienia, kiedy poznajesz dziewczynę przez znajomych. Już na wstępie jesteś na zupełnie innym etapie, jakbyś wskakiwał odrazu na drugi czy trzeci szczebel drabiny. Zyskujesz na wstępie jej minimum zaufania. Ten sposób jest świetny, niestety nie zdarza się często.

Randki
Mimo wszystko uważam, że czekanie aż 9 dni z telefonem to zbyt długo, można stosować jedynie w przypadku mega zainteresowanych dziewczyn (zdarza się, ale rzadko). W innych przypadkach, zwłaszcza w początkowym okresie znajomości, jest to raczej odbierane jako lekceważenie. Optymalne jest 4-5 dni.

Miejsca na randki miałem początkowo zaplanowane, często zastanawiałem się teoretycznie, czy będę potrafił wymyślić różnorodne miejsca kiedy będzie ich (czyli randek) na przykład więcej niż 5. Okazuje się, że kiedy relacja się rozwija kolejne pomysły na randki przychodzą niemal automatycznie. Wynikają z rozmów, z kontekstu, z tego co dziewczyna lubi, co by chciała zobaczyć, lub co by sama chciała pokazać, okazuje się to być bardzo proste. Nigdy nie byłem 2 razy na randce w tym samym miejscu z jedną dziewczyną. Na pewno dużym testem jest moment kiedy dziewczyna zaprasza do siebie do domu w sobotę o 18tej na gry planszowe, jeszcze z uśmiechem, żeby zarezerwować sobie więcej czasu. I znów, okazuje się, że jest to zachowanie przewidywalne, kto zna materiały Pawła wie jak postąpić

Czasami pojawia się pokusa (zwłaszcza powyżej 10 randki), żeby coś zmodyfikować z Twojego planu, odrazu mówię, nie ma to sensu. Takim przykładem może być niespodzianka w postaci spotkania z dziewczyną na zasadzie: za 30 minut będę u Ciebie ze świeżymi ciastkami. Teoretycznie można spodziewać się wielkiego woow, w praktyce niekoniecznie. Dziewczyna nawet nie zdąży się dobrze uszykować, przygotować, ubrać czy uczesać, nie zdąży nawet pozmywać naczyń po obiedzie. Dużo lepiej zapowiedzieć spotkanie, umówić się, wtedy napięcie rośnie, dziewczyna jest przygotowana i czeka, jest git

Tak jak napisałem na wstępie obie relacje które trwały dłużej niż 10 randek finalnie nie stały się trwałym związkiem. Niemniej doskonale widziałem momenty przełomowe (zachwianie mojego lub jej zainteresowania), znam mechanizmy żądzące się światem relacji, umiem odczytywać mowę ciała, intencję, widzę reakcje. To wszystko, czyli doświadczenie własne plus Twoje materiały jest bezcenne.

Co dalej?
Planuję działać dalej, ale w dość wyselekcjonowanych miejscach. Cały czas zadaje sobie pytanie, gdzie mogłaby spędzać czas wolny moja potencjalna dziewczyna i staram się tam bywać. Odwiedzam wernisaże fotograficzne, otwarcie różnego rodzaju wystaw (muzea, centrum kultury), chodzę na obrony prac dyplomowych studentów ASP, które są otwarte dla wszystkich, lubię darmowe wykłady na ten temat lub spotkania ze znanymi w środowisku kultury ludźmi (np. spotkanie ze znanym pisarzem, dziennikarzem radiowym, fotografem, wydawcą). Dużo dobrego robią też domy kultury, gdzie często organizowane są wydarzenia z okazji np. rocznicy urodzin pisarza. Dobrym pomysłem jest też Dyskusyjny Klub Filmowy, gdzie po seansie rozmawia się o wrażeniach z filmu. Świetny pomysł to na przykład płatny kurs asertywności (koszt kilkadziesiąt złotych), który odbywa się w sobotę lub niedzielę przez około 6-7 godzin lub darmowe popołudniowe szkolenia z komunikacji. Nie jest łatwo wyszukiwać te wydarzenia, jestem na wielu grupach tematycznych na fb, wszystko jest dość niszowe. Olbrzymim plusem tych miejsc jest to, że większość uczestników to kobiety, konkurencja praktycznie zerowa, spotkania są najczęściej kameralne, więc nie ma żadnego problemu by zagadać tą najładniejszą Pamiętam jak byłem na spotkaniu gdzie było 8 kobiet i ja. Większość osób poniżej 30 lat. Najstarsza uczestniczka w wieku około 45 lat, sama podeszła do mnie po spotkaniu i  powiedziała mi, że jest totalnie w szoku, że jeszcze istnieją mężczyźni których interesuje kultura, potrafią o niej rozmawiać i nie oceniać innych, że w jej otoczeniu nie ma takich mężczyzn. Był to bardzo miły gest, który pokazuje, że Twoje materiały uczą po prostu umiejętności konwersacji ogólnie! Nawet jeśli w tych miejscach nie ma nikogo, kto by mnie zainteresował to zawsze można po prostu miło spędzić czas w wartościowym towarzystwie, zainspirować się, dowiedzieć się o innych spotkaniach tego typu (zawsze można zapytać jakie miejsca w temacie ktoś poleca) no i przede wszystkim nie być sfrustrowanym!!! Dobra nie mam tego numeru telefonu, ale dobrze spędziłem popołudniem porozmawiałem z inteligentnymi ludźmi, niektóre spotkania są cykliczne, zawsze na kolejnym będzie można przyjść i się przywitać, może ktoś przyjdzie z ładna koleżanką Krótko po pandemii działałem sporo na ulicy, parki, skwery, miejsca wypoczynku nad rzeką, plaże miejskie, okolice fontanny itp. Wtedy ludzie faktycznie byli spragnieni rozmów i bardzo łatwo szło nawiązać kontakt, dostać kontakt i się umówić. Dziś jest trudniej, może to pech, może statystyka, może ludzie już zapomnieli o locdownie, może moja większa niechęć do tego typu miejsc, czasami zagadam, po prostu jest miło i tyle Oczekiwań zero. Nie wyrabiam niewiadomo jakich statystyk dzień w dzień bo to bezsensu. Wolę przejść się 2 lub 3 razy w tygodniu na ciekawe spotkanie i poznać nowych ludzi. W pozostałe dni sport, relaks, dobra książka. Wychodzenie z domu z myślą że, o kur***, muszę zagadać x dziewczyn jest dołujące. Wychodzenie z myślą, super jutro wernisaż, pojutrze spotkanie, a dziś idę sobie na rower lub spacer zmienia zupełnie perspektywę tygodnia.

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy w takich miejscach poznałem dwie kolejne dziewczyny, które uważam za dobry potencjał na dziewczynę. Jest coś niesamowitego (choć patrząc na materiały, przewidywalnego), że w kilka dni po drugiej randce dziewczyna sama dzwoni, pyta co u mnie i czy się widzimy. Jest to coś mega fajnego, kiedy mówi na koniec spotkania, że jeśli tylko chciałbyś się ze mną jeszcze spotkać to możemy pójść tu i tu. Kiedy jej mowa ciała czy wzrok mówi jasno, że chciałaby być pocałowana. To jest piękne

Kończąc Pawle, jeszcze raz dziękuję za to co robisz, to działa, potrzeba bardzo wiele cierpliwości, pokory i pracy, żeby działać w temacie. Nie można się poddawać. Nie ma innej drogi do sukcesu niż małe codzienne kroki. Jest w tym wszystkim pewien element losowości, nigdzie nie ma gwarancji na nic, taki jest świat. Dziś czuje się pewnie, bo wiem, że zdobyłem umiejętności, nie zapomnę ich, to jest bezcenne.

Reply

Cześć wszystkim, chłopaki, Paweł, chcę poruszyć trochę inny temat, ale ściśle związany również ze sprawami związkowymi oraz rodzinnymi w następstwie. Chodzi o ekonomię i finanse. Jak Wy radzicie sobie obecnie finansowo? Osobiście mam 31 lat i nadal ciułam na pierwsze mieszkanie, mimo że dużo pracuję, zarabiam w przedziale 7-9k netto i staram się odkładać to przez ciągły wzrost cen nadal widzę, że cel jest daleko. Podkreślę, że jestem przeciwnikiem kredytów i doskonale pamiętam rozmowy ze znajomymi z roku 2019 i 2020, gdy uparcie twierdziłem, że branie teraz kredytu to ogromne ryzyko, ponieważ rynki są cykliczne, a stopy procentowe są historycznie nisko więc mogą już tylko wzrosnąć – jak się okazało wzrosły, tylko że znalazł się wygodny winowajca (świrus), jak zwykle rządy i banksterka ma wymówkę na usprawiedliwienie chorego systemu długu i pieniądza inflacyjnego, papieru toaletowego. Niby powinienem czuć przynajmniej satysfakcję, że miałem rację, ale czuję jedynie frustrację i wkurzenie z powodu inflacji i utraty wartości moich ciężko zapracowanych oszczędności. Dodam, że to oszczędzanie mocno odbija się też na moim życiu towarzyskim i często wmawiam sobie, że “najpierw własny dom, potem przyjemności i kobiety itd.”. Niestety w dzisiejszych czasach nawet zwykłe randkowanie zaczyna sporo kosztować – tak po prostu rosną ceny. Już sam nie wiem, lata lecą, ja przeznaczam czas na pracę, a oszczędności zjada inflacja. Nie sposób odnieść wrażenia, że do cholery coś tutaj w tym systemie jest mocno nie tak! Jak myśleć o przyszłości, kiedy pieniądz traci zaufanie? Ja zaczynam nawet tracić chęć do pracy, bo mam w głowie zakodowane, że to co otrzymuję za swoją pracę to świstek, który można wydrukować w nieskończoność – to jest mega nieuczciwe, tak uważam. Myślę, że pieniądz oparty na długu zepsuł ideę kapitalizmu, że kapitalizm bez mocnego pieniądza cechującego się zasadami, zmienił się w feudalizm, czyli ten kto kupił wcześniej zfeudalizował tych, którzy będą musieli kupić w przyszłości, młodych ludzi, którzy dopiero wejdą na rynek.

Przez jakiś czas nawet śmiałem się, gdy zaczęli podnosić stopy procentowe, że wreszcie kredyciarze dostaną po tyłku i że mam rację, ale prawda jest taka, że to nas wszystkich ten system wydymał. Co prawda nadal uważam, że kredyciarze są winni, gdyż to oni chcą się “szybko postawić” tworzą inflację (w momencie gdy zaciąga się kredyt to bank kreuje nowe pieniądze do obiegu, dosłownie z powietrza). Strasznie mi się to wszystko nie spina, ten system nie promuje przymiotów jakie mam we krwi: pracowitość i oszczędność, odroczona gratyfikacja. Zmusza natomiast do zadłużenia i wzięcia kagańca kredytowego kusząc szybkim nabyciem dóbr. Dlatego uważam, że to nie jest żaden kapitalizm, ani socjalizm – to jest po prostu feudalizm w nowym wydaniu.

Niestety lata mi lecą, a ja odkładam na dalszy etap relacje damsko-męskie, tłumacząc sobie, że mieszkam w małym pokoiku w mieszkaniu studenckim o niskim standardzie, żeby było jak najtaniej, nie jeżdżę na wycieczki, nie mam samochodu, robię nadgodziny, odkładam, próbuję inwestować (co niestety powoduje też, że tracę – uroki giełdy). Wszystko po to, aby dorobić się wreszcie własnego mieszkania i zacząć jakoś mieszkać jak niezależny mężczyzna. A ceny mieszkań spierdzielają i spierdzielają. Wiecie jakie to uczucie? Gdy wartość waszej pracy się dewaluuje? Gdy próbując ratować wasze ciężko zarobione pieniądze dodatkowo tracicie na inwestycjach, bo przecież ciężko patrzeć jak zżera je inflacja. Przez to wszystko mam już stany poddepresyjne. Po prostu to jest tak niesprawiedliwy system, że mam ochotę jakoś to do świata wykrzyczeć, jakoś się przebić, coś zrobić, żeby szerzyć idee twardego pieniądza, żeby ludzie dowiedzieli się co to jest inflacja i dlaczego to pieniądz FIAT jest największym badziewiem ludzkości, nowym niewolnictwem.

Reply

Miał ktoś sytuację, że spotyka się z siostrą jego znajomego, jest zainteresowana i to aż nadmiernie i nagle z jego powodu próbuje zerwać kontakt z obawy o to, że przez nią nasza relacja może się zepsuć. Do tego ona boi się go, słucha się i w sumie odkąd się o nas dowiedział zamiast się cieszyć, że jego siostra poznała normalnego, ułożonego chłopaka, udaje, że jest ok, a za plecami mnie obgadywał, że ją ruchałem, bawiłem się nią itp. Do tego na naszym ostatnim spotkaniu, powiedziała, że nie chce mnie widywać, bardzo płakała i stwierdziła, że tak będzie lepiej. Za to kiedy ją pocałowałem, to całowała mnie jakby zaraz miała stracić nad sobą kontrolę. W ogóle ten ich dom jest toksyczny, rodzina narzuca jej swoją wolę, ona ma 20 lat, nie ma kasy by się wyprowadzić. Dzwoniłem tydzień temu, ale nie odebrała. Dałem jej przestrzeń, myślę by zadzwonić. Kiedy ostatni raz ją widziałem, powiedziałem jej, że nie robimy nic złego i to ona musi odpowiadać za swoje życie, a nie jej rodzina. Powiedziałem jej, że to tylko luźne spotkania, ale jeśli nie chce się spotykać, nic do mnie nie czuje, to będziemy znajomymi i nic złego się nie stanie. Rozpłakała się, nie była w stanie mi tego powiedzieć. Powtarzała, że tak będzie lepiej. Potem mnie całowała i tuliła się jakby to było ostatnie spotkanie. W ogóle szukałem informacji po webinarach, mam dostęp do wszystkich, ale nie wiem nadal jak to rozegrać. Pierwszy raz jestem w takiej debilnej sytuacji. Ona chciałaby się wyprowadzić, ale nie ma jak, jest ledwo po szkole. Jak to rozegrać, odpuścić? Strasznie mnie to irytuje, że poznając dziewczynę z fajnym charakterem coś musi się zaraz zjebać.

Reply